wtorek, 22 kwietnia 2014

proste


Patrzę w twarz śpiącego Dziecka i wiem już, dlaczego ostatnio tyle we mnie łez. Ten obraz też mnie wzrusza. Rozpoznaję to co czuję.

Wspomnienie spotkania. I Przyjaciel daleki choć bliski.

Człowiek, który otwiera moje serce, jest darem. Jakie to proste.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz