prawo i lewo wyłączonego środka

Mam poglądy. Podobnie jak mam rzeczy: ubrania, meble, książki...

Noszę ubrania, jedne częściej, inne tylko na szczególne okazje. Kiedy się zużyją, kupuję nowe. Albo dostaję.

Z niektórymi rzeczami trudniej mi się rozstać.

Z poglądami mam/miałam podobnie. Nowy zachwyca. Dopóki się nie potarga całkiem, to nie wyrzucę. Albo potrzymam w szafie, bo może kiedyś się przyda.

Dziś przyglądałam się parom sprzecznych opinii na jakiś temat. I ze zdziwieniem zobaczyłam, że mogę mieć obie. Spokojnie mogę nie tylko objąć dualistyczną sprzeczność. W ogóle mi nie przeszkadza, że ta sprzeczność istnieje. Czasem to po prostu jest użyteczne, żeby nie stawać po jednej ze stron. Ty masz tak, ja mam inaczej. I to i to. Żadne tam tertium non datur. Tak i tak. A nawet nie i nie. A nawet poszli do lasu.

To nie jest najwyższy szczyt prawdy. To jedna z możliwości.

I ty też masz rację.

skarb

Skarbem jest spotkanie z drugim człowiekiem. Narodziliśmy się w osobnych ciałach, żebyśmy mogli rozpoznawać w nagłym blasku albo chwila po chwili, jak bardzo bliscy sobie jesteśmy. Z człowiekiem, ale też z drzewem, z deszczem, z morzem. Tak. Z morzem. Z morzem...

kamień

Jest ze mną kamień, który złowiłam w morzu. Czarny, z rysunkiem. Te ślady, jaśniejsze niż czerń, których pochodzenia nie potrafię wyjaśnić, potrzebują wody, żeby być widziane. Więc karmię go wodą. Jak mu nie będzie tu dobrze, to kiedyś wróci do domu. Ciekawe, czy kamykowi jest wszystko jedno, że mi się podoba.

jeśli

Mogę przestać wierzyć we wszystko, w co wierzę. Mogę pozwolić sobie zwątpić we wszystko, do czego jestem przekonana. Chociaż to trudne. Bardzo niewygodne i niepokojące.
Przypływanie i odpływanie myśli, uczuć, to już wydaje mi się naturalne. Nawet jeśli wciąż żyje we mnie Mała Wróżka, która mówi: Istnieje Nieprzemijające, Oczywiście Że Istnieje. Też jest Ten Ktoś, kto siedzi na brzegu Morza i zna falowanie. Zna narodziny i śmierć Księżyca. Spadanie Gwiazd. Zna Wiatr.
A jednak, kiedy życie podaje sobie siebie z rąk do rąk, z dnia na dzień, kiedy jestem tym trwaniem, które pamięta, co robiłam wczoraj i wie mniej więcej, co będę robić jutro (jeśli nie futro). Otóż w tym pamiętaniu, trwaniu, realizacji wieloletniego projektu, jeśli w tym czymś przestaję wierzyć, to muszę się zgodzić, że ta wiara nie jest samym Życiem. Jest tworem. Mogę ją mieć, mogę jej nie mieć. Jest kolorem ściany. Łaską bytu. Odcinkiem drogi. Polem słoneczników. Śniegiem w środku lata. Poruszeniem skrzydeł motyla, dotknięciem policzka.
Może jak ten motyl usiąść na moim ramieniu. Jeśli zechce.

linie świata

Po pięciu latach ja człowiek przychodzę dotknąć morza. Ono bez pytania bierze moje stopy.

Serce sięga dalej niż widzę. Patrzę.

Jasna nasączona kroplą błękitu czasza odcina się wyraźną linią od granatowej, zmarszczonej ruchami powietrza cienkiej skóry pokrywającej nieznajomą głębię. Dwie barwy, dwa światy, między nimi wyraźna kreska precyzyjnym zamaszystym łukiem z prawa na lewo jak napięta cięciwa od ziemi do ziemi. Wyraźna i wyraźnie nieistniejąca linia horyzontu.

Ileż widzę takich linii, które wydają się być realne.

Linia między tym, co nazywam morzem i tym, co nazywam niebem. Pomiędzy tym, w czym mogę zanurkować, a tym, co wypełnia spragnione płuca. Pomiędzy powietrzem, które karmi mój wdech, a tym, które właśnie wydychasz. Między pobliską krawędzią ronda kapelusza, a odległą kreską na twojej prawej dłoni.

Linia pomiędzy człowiekiem i morzem. Człowiekiem i człowiekiem.

Pomiędzy wszystkim tym nazwanym.